Աղմուկ և տողանցներ .
Մեր ընտանիքը այդ օր 30 տարիներ առաջ ունէինք մեր ընտանեկան փոթորիկը .հայրս հիւանդանոց փոխադրուած էր և մահամերձ.դուրսի փողոցի ձայները զինք ալ աւելի կանհանգստացնէին:
Այդ իր վէրջին օրը եղաւ:

30 տարի անց է Մարտ 9 թուականէն .Զինք հողին յանձնեցինք իր կեանքի փոթորիկը վէրջ գտած էր ,բայց մեր հոգեկան փոթորիկը դուրսի փոթորիկէն ալ աւելի զօրաւոր էր .գիտէինք որ Մարտը խենթ է քիչ ետք անպայման կը հանդարտի և իր միւս դիմագիծը կը պարզէ . Բայց մենք մեր ներաշխահը դիւրաւ պիտի չի կարենայինք հանդարտեցնել . Իսկ բուն փոթորիկը որ մեր կեանքերը յեղաշրջեց ,դարձեալ պատահեցաւ Մարտ ամսուն 21 ին .Այս փոթորիկին ձայնը հայրս չիմացաւ ,չի լսեց ոչ փողոցի գոռալն ու գոչալը ոչ ալ Քէսապի դժբախտութիւնը .Հողը թէթև կամ ծանր , բայց ողորմած էր բոլոր Քէսապցի իր սերունդին որոնք աշխարհէն բաժնուած էին, հողի թանձրութեան տակ անտեղեակ իրենց սիրելիներուն պատահած անմարդկային ոճիրէն որ բնաւ պիտի չուզէին տեսնել կամ իմանալ .Կարծես հողը ողորմեց իրենց այդ իմաստով:

Այս տարի ևս Սիրելի Հայրիկ հոն չենք փունչ մը ծաղիկ դնելու շիրիմրդ վրայ . Շատ բան կուզէինք որ իմանայիր և տեսնէիր , կանուխ թողիր մեզ ...բայց մենք քեզ պահած ենք մեր սրտերուն մէջ ,մեր կենցաղին մէջ ,դուն կապրիս մեր նկարագրին մէջ , մեզ դաստիարակեցիր տալով լաւագոյնը , կը լսեմ ձայնդ երբ շեցիմ ցուցմունքներէդ:

Կը հանդիմանէս այնպէս ինչպէս ականատես ըլլայիր:

Չի տեսար իմ ալեհէր գլուխս որ տակաւին կը սխալի ,տակաւին կը.վարուի յաճախ որպէս պատանի և կամ երեխայ ,բայց կը լսէ ձայնդ և կը սթափի .
Դուն և խօսքերդ կապրին մեր մէջ ....կուզենք վայելել այն խունկի պէս թողած բարի համբաւդ և յիշատակդ. մենք ալ քեզի նմանելով կուզենք թողուլ նոյնանման քաղցր յիշատակ:

Ընդունիր մեր այս խօսքը որպէս փունչ մը նարկիզ շիրիմիդ ,բայց խոստումով որ մօտ ,շատ մօտ օրէն դարձեալ կու գանք բոլորուիլ շիրիմիդ շուրջ անպայման: