Տ. Սերովբէ վրդ. Իսախանեան. Գերմանիոյ Թեմի Առաջնորդ
Անցեալ կիրակի Ֆրանկֆուրտի կողմերն էի եւ առիթն օգտագործելով այցելեցի մեր համայնքի աւագագոյն անդամին՝ Կարպիս (Կարապետ) Կոստանեանին։
Վեց ամսից էլ քիչ ժամանակ է մնում, որ դառնայ 100 տարեկան։ Հիւծուել է շատ, բայց իր տարիքի համեմատ դեռ յիշողութիւնը բաւական լաւ է (6 ամիս էր ինձ չէր տեսել, բայց անմիջապէս ճանաչեց), տեսողութիւնն ու լսողութիւնը՝ նոյնպէս։ Մաղթում եմ իրեն եւ աղօթում առ Աստուած, որ Տէրը նրան արժանի դարձնի տեսնելու եւ ապրելու իր 100-ամեակը։
Հարցրեցի.
-Ի՞նչ կը ցանկանայիր անել։
Հետաքրքիր էր, թէ ինչ է փափագում գրեթէ 100-ամեայ ծերունին։
Պատասխանեց.
Կ'ուզեմ անգամ մը եւս Պոլիսը (Իստանբուլը) տեսնել։ Բայց նաեւ Երեւանը, Սբ. Էջմիածինն ալ կ'ուզեմ նորէն տեսնել։
-Ինչո՞ւ,-հարցրեցի:
Պոլիսը ծննդավայրս է, ինչ ունիմ, հոնկէ ունիմ,- պատասխանեց։ -Իսկ Հայաստանը հայրենիքս է։ Ես հայ եմ։ Չեմ կրնար մէկը միւսէն նախընտրել։ Երկուքն ալ ինծի շատ հարազատ են։
Ափսո՜ս, սիրելի Կարպիս, որ այլեւս անհնարին է ցանկութիւնդ ի կատար ածել։ Երկու ցանկութիւններդ էլ աւելի քան հասկանալի են, երանի կարողանայի իրագործել։