12.09c
Երեվան
հնգ, մյս 16
Վերջին տարիներին Հայաստան տեղափոխված սիրիահայ ընտանիքների տասնյակից ավելին հաստատվել է Լոռու մարզում:
«Հայկական Կարմիր Խաչ» ընկերությունը 2015-ից մեկնարկել ու մինչև 2017-ի փետրվար ամիսը Երևանում, Լոռու, Արմավիրի, Արարատի, Արագածոտնի, Շիրակի ու Կոտայքի մարզերում շարունակելու է իրականացնել «Սիրիահայերի ինտեգրման խթանում» ծրագիրը, որի շուրջ համախմբվել են մի շարք կառույցներ, հիմնադրամներ, ՀԿ-ներ և տեղական ինքնակառավարման մարմիններ:
Հարցին` ինչ սկզբունքով է սոցիալական աջակցություն ցուցաբերվում տեղի սիրիահայ ընտանիքներին, «Առաքելություն Հայաստան» ԲՀԿ-ի համայնքային կենտրոնի տնօրեն Սուսան Մարտիրոսյանը պարզաբանում է.
«Օգնությունը տրամադրվում է ելնելով տվյալ ընտանիքի կարիքներից: Միայն Լոռիում աշխատում ենք 15 ընտանիքի հետ: Սկզբնական շրջանում լուծվում է ամենօրյա ծախսի ու կոմունալ ծառայությունների հարցը: Եթե օրինակ, տան երեխաները ավելի շատ են, քան` աշխատունակ մարդիկ, բնակարանի վարձավճարը տրվում է 15 ամսով»:
Լոռիում հաստատված սիրիահայեր ընտանիքներից 1-ն Ալավերդիում է, 2-ական ընտանիք` Սպիտակ և Ստեփանավան, 6-ը` Վանաձոր քաղաքներում: Լոռու մարզպետարանի առողջապահության և սոցիալական ապահովության վարչության սոցիալական ապահովության բաժնի պետ Վալերի Ջաղինյանի խոսքերով` տվյալներն ամեն րոպե ենթակա են փոփոխման, քանի որ սիրիահայերը քաղաքից քաղաք են տեղափոխվում` աշխատանքի հարց լուծելու համար:
«Չկան բիզնես հիմնած ընտանիքներ: Ֆինանսապես ավելի ապահովված ընտանիքները իրենց փոքրիկ բիզնեսները կառուցում են մայրաքաղաքում: Մյուսները` տեղում, հիմնականում օրավարձով են աշխատում: Կան բժիշկ ամուսիններ, ովքեր աշխատում են Ստեփանավանում, բայց ընտանիքի մյուս մասը Երևանում է», -«Արեւելքին» հայտնեց Վ. Ջաղինյանը:
Մեր զրուցակիցները հայտնում են, որ Հայաստանում հաստատված սիրիահայերի զբաղվածության հարցը խնդրահարույց է մնում այնքանով, ինչքանով մյուս քաղաքացիների պարագայում է:
67-ամյա սիրիահայ Սահակ Ագիլյանը սկզբում զբաղմունք ուներ, բայց կաթված ստանալուց հետո այլևս չկարողացավ շարունակել: Բնակարանի վարձակալության հարցը նախկինում «Առաքելություն Հայաստանն» էր հոգում, հունիսից ի վեր` դա էլ չկա:
«1 տարի ու մոտ 4-5 ամիս տվին-տվին, անկե վերջ ասացին`դե դու առել ես արդեն: Հետո, բողոքեցի, որ ես չեմ աշխատում, շատ վատ վիճակի մեջ եմ, բայց մինչև հիմա պատասխան չստացա»:
Պատմում է, որ 2011-ին է Հայաստան եկել, գրանցվել է Սպիտակ քաղաքում: Որոշ ժամանակ հետո ստիպված է եղել տեղափոխվել Վանաձոր, որպեսզի 95- ամյա մոր ու քրոջ հետ նույն քաղաքում լինեն` չնայած ինքը միայնակ է ապրում: Այժմ, սոցիալական աջակցության տեսքով, միայն թոշակ ու նպաստ է ստանում:
Լագլագեան ընտանիքն էլ շուրջ 1 տարի է` ինչ Հայաստանում է: 20-ամյա Գևորգ Լագլագեանը մեզ հետ զրույցում անկեղծանում է.
«Բնակարանի ու մորս դեղերը ձեռք բերելու հարցում օգնում են: Արհեստավոր եմ, օրվա հացս կհանեմ: 2015-ը մեզի համար այնքան ալ լավ տարի չեղավ, բայց Փառք Աստծո, սոված չմնացինք: Լավ կողմն այն է, որ հայրենիքի հետ էինք, կային շատ ծանոթ մարդիկ`իրար հետ էինք: 2016-ին առաջ Աստված, Հայաստանին մի քիչ խելք, շնորհք, մեզի ալ` փող»:
Մարջան Չոբանյան
