16.09c
Երեվան
ուրբ, ապր 19
Տաղանդավոր լուսանկարիչ Անուշ Բաբաջանյանի վերջին ցուցահանդեսը նվիրված էր Հայաստանում ապրող սիրիահայերին: Մի խումբ ճակատագրերի միջոցով Անուշ Բաբաջանյանը կարողացել է խորությամբ ներկայացնել այն ողջ պատմությունը, որ կա մեր կողքին եւ կոչվում է «սիրիահայություն» : Անուշ Բաբաջանյանի լուսանկարներին անդրադարձել է «Foreign Policy» պարբերականը:
56-ամյա Խաչիկ Մանվելը միակ հիշատակը, որ բերել է Սիրիայից, իր նշանդրեքի լուսանկարն է, որ ոսկեգույն շրջանակով կախված է երեւանյան վարձով բնակարանի պատից. 1993-ը, երբ տեղի տեղի ունեցավ նրա նշանդրեքը, շատ հեռավոր թվական է արդեն թվում...
Մարալն այս ընտանիքի միակ աղջիկն է. նա է հավաքում-մաքրում վարձով տունը, որտեղ ապրում է եղբայրների եւ հոր հետ: Մայրը սիրիական Քոբանի քաղաքում լքեց ընտանիքը եւ գնաց այլ քաղաք: Աղջիկը նույնիսկ չգիտի էլ՝ մայրը տեղյա՞կ է, որ իրենց տունը փլվել է եւ իրենք Հայաստան են տեղափոխվել
Շանթ Կլզի Մուրադյանը դաստակին արված հինգ տատուի միջոցով իր ընտանիքի պատմությունն է ներկայացնում. 21-ամյա երիտասարդը Երեւանում միայնակ է ապրում, ընտանիքը Սիրիայում է
Շանթ Կլզի Մուրադյանը երկու տարի առաջ Հայաստան գալով, անմիջապես աշխատանքի է անցել գիշերային ակումբում
Մանուշ Մոսեսի ու Սողոմոն Ամսեյանի նշանդրեքի ալբոմը գեղեցիկ հիշողություններ է արթնացնում: Լուսանկարները արվել են նրանց ընտանեկան ֆոտոապարատով: Սիրիայում ընտանիքը ֆոտոստուդիա ուներ, իսկ Երեւանում Սողոմոնը կահույքի ֆաբրիկայում է աշխատում, Մանուշը՝ դպրոցական ճաշարանում:
Այս լուսանկարը նայողները զարմանում եւ ուրախանում են, որ Արամը վերջապես գլուխը բարձրացրել եւ նայում է դիմացինին: Քոբանիից մոր եւ փոքր քույր-եղբայրների հետ Հայաստան գալով՝ 15-ամյա տղան երկար ժամանակ չէր շփվում ոչ մեկի հետ: Նրան ճանաչողները վկայում են, որ դաժան դեպքից հետո տղան
գլուխը չէր բարձրացնում եւ դիմացինին չէր նայում... Հորը սպանել էին նրա աչքի առջեւ
Լուսանկարները՝ Անուշ Բաբաջանյանի
