Քույր Հաննան ծնվել է 1930թ. Գերմանիայի Ռոթհենբուրգ ՕփրԹաուբեր քաղաքում՝ քարոզչի ընտանիքում, յոթ երեխաներից երրորդն է: Դեռ մանկուց ծնողներից ընդօրնակել է սիրել, օգնել մարդկանց, աշխարհում չփնտրել հարստություն և պերճանք, այլ ծառայել Աստծուն, ժողովրդին, արդարությանը….
Տասնհինգ տարեկանից սկսել է ծառայել կիրակնօրյա դպրոցում: Շատ չանցած Մայրատնից (Դայակոնից) ստանում է մի երկտող, որտեղ գրված էր. «Դու ուզո՞ւմ ես ամբողջ կյանքդ նվիրել և ծառայել Հիսուսին»: Քույր Հաննան հասկացավ, որ այս երկտողի միջոցով Աստածն է իր հետ խոսում և ասաց. «Տե՛ր Հիսուս, Դու քո կյանքը զոհել ես նաև ինձ համար, ինչո՞ւ ես իմ կյանքը չպետք է նվիրեմ Քո ծառայության, անվան և փառքի համար»: Այս խոստումից և ուսումն ավարտեուց հետո Հաննան գնաց Մայրատուն, դարձավ միանձնուհի և սկսեց ծառայել մանկատանը:
Քսանինը տարեկան էր Քույր Հաննան, երբ անցավ միսիոներական աշխատանքի և անսալով հոգու կանչին՝ մեկնեց Լիբանանի Այնճար հայկական գյուղը: Լիբանանում նա սկսեց խնամել ծնողական սիրո պակաս ունեցող մանուկների: Այսօր, երբ անցել են տասնամյակներ, Քույր Հաննան հիշում է բոլոր հայ մանուկներին և նրա դեմքը շողում է երջանկությունից:
Քսաներկու տարի աշխատեց Այնճարում, սովորեց հայերեն, և երբեմն խոսքի մեջ ինքնաբերաբար ասում է. «Մենք՝ հայերս», «Մեր Հայաստանը»:
Սաները նրան մինչև այսօր էլ «մամ» են կանչում: Նրանցից շատերն ամուսնացել են, ապրում են Ամերիկայում, Կանադայում, Ֆրանսիայում. մոր իրավունքով հասնում է, օգնում, հարց ընդունում, թոռնիկներին սիրում:
- Նրանց հետ հանդիպումները իմ կյանքի լավագույն պահերն են: Նրանց և նրանց զավակների ու թոռների գեղեցիկ ժպիտները, շնորհակալական արտահայտությունները տեսնելով և լսելով՝ ինձ բավարարված եմ զգացել: - պատմում է Քույր Հաննան:
-Տասներկու տարի շարունակ Քույր Հաննան հոգացել է իմ, իմ եղբոր, և շատ տղաների մասին: Նա մեր բոլորի համար եղել է հարազատ մայր, - պատմում է նրա սաներից Հակոբը:
- Քսաներկու տարի գիշերօթիկ դպրոցում աշխատելուց հետո զգացի, որ մեծացել եմ, չեմ կարող երեխաների հետ շատ թռչկոտել, և որոշեցի աշխատել ծերանոցում: Ինձ դուր է գալիս աշխատել տարեցների հետ: Մի փոքր ժպիտ, արևի մի գեղեցիկ շող նրանց աչքերին՝ և նրանք երջանիկ են: Տատիկներին և պապիկներին ծառայելը ինձ հոգեկան խոր գոհունակություն է պատճառում, և ամեն վայրկյան զգում եմ Աստծո ներկայությունը և Նրա քաջալերանքը:
Հայաստանի ծերանոցներից մեկի տնօրենը Քույր Հաննային ծերանոցը ցույց տալուց խուսափեց մասնաշենքերից մեկին մոտ գնալ, որտեղից գարշելի հոտ էր գալիս և զգացվում էր հիգիենայի և մաքրության մեծ պակաս: Քույր Հաննան մաքրեց ամբողջ այդ տարածքը և հոգաց տարեցների հիգիենիկ և հոգևոր կարիքները:
Քույր Հաննան ծառայությունը շարունակեց Լոռու Բերդ քաղաքում: Հայ Ավետարանական եկեղեցու նկուղային տարածքում Աստծո առաջնորդությամբ և ՀՀ-ում Գերմանիայի դեսպանության ֆինանսական աջակցությամբ կառուցվեց ճաշասենյակ, խոհանոց և մթերանոց: 2007թ. սեպտեմբերին բացվեց Սոցիալական ակումբ, որի տաք սննդի ծրագրից օգտվում են 86 կարիքավորներ՝ անչափահաս երեխաներ և միայնակ թոշակառուներ: Քույր Հաննան պատանիների և աղջիկների համար անցկանցում էր ձեռքի աշխատանքների դասընթացներ, մի խումբ երեխաների սովորեցնում էր ֆլեյտա նվագել: Պարապունքների ավարտին երգում էին հոգևոր երգեր, կարդում Աստվածաշունչ:
Քույր Հաննան վեց տարի ծառայեց Տավուշի մարզի Բերդ քաղաքում, որտեղ նրա ջանքերով բացվեց Տարեցների սոցիալական ակումբ: Բերդում Քույր Հաննան այցելում էր միայնակ տարեց կանանց, խրախուսում էր նրանց, աղոթում նրանց համար և օգնում տնային գործերում: Բարձր գնահատելով Քույր Հաննայի մարդասիրական ծառայությունները՝ 2005թ. Բերդի համայնքի ավագանու որոշմամբ Բերդի հոգևոր-մշակութային, բարեգործական աշխատանքներում ներդրած ավանդի և ծննդյան 75-ամյակի կապակցությամբ համայնքի ավագանին որոշեց Հաննա Քրիսթենին շնորհել «Բերդ քաղաքի պատվավոր քաղաքացի» կոչում:
Ուրիշների մասին հոգալը ասվածային սկզբունք է, որը Քույր Հաննայի կյանքը դարձնում է երանելի: Այդ մասին է Պողոս Առաքյալի հետևյալ խոսքը. «Ամեն բան ձեզ ցույց տվեցի, որ այսպես պետք է աշխատել և հոգ տանել տկարներին ու Տեր Հիսուսի խոսքը հիշել, որ ինքն ասաց. «Ավելի երանելի է տալը, քան առնելը» (Գործք Առ. 20.35): Աստծո անվան համար կատարած ծառայությունը բոլոր ժամանակներում էլ ըստ արժանվույն է գնահատվել Աստծո և մարդկանց կողմից:
Քույր Հաննայի կյանքը և ծառայությունը մեզ բոլորիս ոգեշնչում է օգնության ձեռք մեկնել և ծառայել կարիքավորներին:
